చిన్న పిల్లని చూసి ....(గల్పిక)

చిన్న పిల్లని చూసి ....(గల్పిక)

              హోరు వాన కలిగించిన రోడ్డు వరదలు దాటుకుని, ఎలాగో ట్రెయిన్ ఎక్కాం నాన్నా, నేనూ! మా ఎదురు సీట్లో భార్యాభర్తలు, వాళ్ళ కూతురూ కూర్చున్నారు. నా దృష్టి చంటిపిల్లైన వాళ్ళమ్మాయి మీద పడింది. ఎంత ముద్దుగా ఉందో! సీరియస్ గా స్మార్ట్ ఫోనులో ఏదో వీడియో చూస్తూ కన్నడంలో వాళ్ళమ్మానాన్నలతో ముద్దు ముద్దుగా మాటలాడుతోంది. రెండేళ్ళు కన్నా ఉండవు. ఎంచక్కా స్మార్ట్ ఫోన్ ని వాడుతోందో! 

"ఈ చిట్టికథకు ముగింపు మీదే! '- అసలు కారణం?

Given Story: 

ఊడిన పంచె మెడచుట్టూ వేసుకుని వదులైన నిక్కరులాంటి పంట్లాంతో ఓ బొజ్జాయన వగరుస్తూ...పరుగో పరుగు! అతడిని వెంబడిస్తూ కాలనీలో ఓ గుంపు...బొజ్జాయన ఏ సందులో దూరినా వెంబడించే గుంపులో జనం పెరుగుతునే ఉన్నారు...కొందరి చేతిలో పొడుగాటి కర్రలు...మరికొందరి చేతిలో రాళ్ళూ...చోద్యం చూస్తూ కిటికీల్లోనుండి భార్యామణులు...

నేను తెలుగులో వ్రాయగలనా? ఐతే ఎందుకు వ్రాయాలి?

నా మాతృభాషైన తెలుగులో ఒకప్పుడు బాగానే వ్రాసేదాన్ని. అంటే రెండవ భాషలో మంచి మార్కులు వచ్చేంత. ఎటొచ్చీ నవలలూ గట్రా చదివేదాన్ని కాదు. ఏ నవలలో అశ్లీలత వుందో, ఏ నవలలో హింసకి పెద్దపీట వేశారో, దేనిలో స్త్రీలను చిన్నచూపు చూశారో ముందుగానే తెలుసుకోడానికి ఆ రోజుల్లో గూగుళ్ళు వుండేవి కావు కదా! అలా అని ఆకాలపు సాహిత్యాన్ని తప్పుబట్టడంలేదు సుమండీ! నేను ఎందుకు అజ్ఞానిగా మిగిలిపోయనో మీకు చెపుతున్నాను, అంతే! అలా చందమామలో కథలు చదివి, పెరిగి, పెద్దైన నేను తెలుగులో వ్రాయడానికి భయపడడంలో ఆశ్చర్యం లేదు కదా!